Zgrzewalność stali niskostopowych zależy przede wszystkim od zawartości składników stopowych. Stale te w porównaniu ze stalami niskowęglowymi mają niższe przewodnictwo cieplne, niższą temperaturę topnienia, wyższą oporność elektryczną oraz wykazują skłonność do hartowania się na powietrzu. Dlatego też dla uzyskania złączy o odpowiednio wysokich wymaganych własnościach, podczas zgrzewania tych stali należy dotrzymywać specjalnych warunków, np. dobierać tak parametry zgrzewania, aby zapewnić odpowiedni rozkład temperatury w czasie i właściwy przebieg zachodzących podczas zgrzewania procesów metalurgicznych, a w niektórych przypadkach nawet stosować specjalną obróbkę cieplną złączy po zgrzewaniu.
Stale nierdzewne typu 18.8 (1H18N9 i 1H18N9T) zgrzewa się łatwo pod warunkiem, że zastosuje się do tego odpowiednie urządzenia oraz przestrzegać się będzie właściwej technologii zgrzewania. Zbyt bowiem długi okres nagrzewania i chłodzenia tych stali wpływa na złącze w sposób niekorzystny. Stopy aluminium należą do grupy materiałów bardzo wrażliwych na działanie procesów cieplnych i mają wąski zakres temperatur zgrzewania. Niektóre z nich wykazują również skłonność do pęknięć i tworzenia się jam usadowych, a więc wad, których nie można usunąć po zgrzewaniu. Ponadto powierzchnie stopów aluminium pokryte są zawsze trudno topliwymi tlenkami, źle przewodzącymi prąd elektryczny. Wszystkie wymienione powyżej trudności zgrzewania można jednak z powodzeniem ominąć przez zastosowanie zgrzewarek o dostatecznie dużej mocy i docisku, a szczególnie przez staranne przygotowanie półfabrykatów do zgrzewania.
Dobre wyniki uzyskuje się również przy zgrzewaniu niklu, tytanu, niektórych stopów miedzi, a szczególnie brązów i nowego srebra oraz innych metali i ich stopów. Prawie wszystkie znane metale i ich stopy mogą być zgrzewane tą lub inną metodą z tym jednak zastrzeżeniem, że jakość uzyskiwanych przy tym złączy nie zawsze jest jednakowa.